O Szymonie

Witam Wszystkich Odwiedzających!
Mam na imię Szymon. Urodziłem się 5 marca 2010 roku w Olsztynie. Siedziałem dzielnie przez dziewięć miesięcy u mamy w brzuszku, aż nagle coś się zaczęło psuć. Nie wiem co się działo, bo byłem za mały, ale wiem, że chciałem odejść do Światła. W sali operacyjnej była moja mama i tłum lekarzy i pielęgniarek. Na korytarzu stał tata. Wszyscy byli bardzo zdenerwowani, biegali i krzyczeli. A ja chciałem odejść. Nagle zobaczyłem twarz Mojej Pani Doktor Marzenki. Patrzyła na mnie takimi smutnymi oczyma i powtarzała ciągle: „Nie możesz teraz odejść, nie wolno ci. Słyszysz mnie malutki? Wszyscy czekamy tu na Ciebie.” Nie poruszała ustami, ale wszystko słyszałem. Rozumiałem każde jej słowo, czułem każdy dotyk i rozumiałem jej troskę.
Nie mogłem się zdecydować. Nie wiedziałem co robić. Przecież jestem taki malutki. Zobaczyłem Anioła, Swojego Anioła. „Co mam zrobić?” zapytałem. Z jednej strony Piękne Światło z drugiej strony moi rodzice, rodzeństwo i ludzie, których mam spotkać na swojej drodze. Trudny wybór. Wtedy już wiedziałem, że mam na imię Szymon. Ochrzczono mnie w drugiej dobie życia. „Szymon….. ładne imię” – pomyślałem. Po hebrajsku oznacza „I Bóg mnie wysłuchał”.
Widziałem płaczących rodziców. Nie wiedziałem jak ich pocieszyć, żeby się nie martwili, że czuję się dobrze, tylko nie mogę się zdecydować gdzie mam być. Widziałem jak rozmawiają z lekarzami. „ Proszę Pani, nic nie mogę powiedzieć. Stan Szymonka jest bardzo ciężki. Nie może sam oddychać, bo płuca nie działają. Nie działa wątroba i nie działają nerki. Serduszko bije bardzo słabo. Musimy czekać”. To Pan Doktor Michał. Przyszedł do mnie po raz kolejny w ciągu godziny. „ No, Szymon na co czekasz? Nie ma nad czym się zastanawiać. Wracaj tutaj do nas.”
Aniele Boży, Stróżu Mój…..
Tyle światła, tyle ciepła i ta muzyka…. Ale oni  tam na mnie czekają i mama i tata i brat i dwie siostry i babcia i dziadkowie i rodzina i ci ludzie….
Minęło kilka dni, a ja ciągle nie mogłem się zdecydować. Rurki w ustach i nosie. Ciągłe kłucia i badania. To nie było przyjemne, ale wiedziałem, że konieczne. I ci zatroskani lekarze, na zmianę raz doktor Marzenka, raz doktor Michał i to wołanie: „Zostań z nami Malutki. Rusz do przodu Szymonku. Czekamy tu na Ciebie.”
Aniele Boży, Stróżu Mój…
„ZOSTAJĘ”
Wiem, że nie będzie lekko, ale Bóg powiedział, że mam tu coś do zrobienia.
Nerki zaczęły pracować, wątroba też. Opuchlizna zeszła. I zrobiłem się o połowę mniejszy. Już nie było tak ciasno w inkubatorze. Po dwóch tygodniach próbowałem samodzielnie oddychać. Trochę nieporadnie i bez pośpiechu. Zacząłem dostawać też jedzenie. Pyszne mleczko mamy, które trzymała specjalnie dla mnie w lodówce szpitalnej. Powoli wracałem do żywych.
Po miesiącu trafiłem do domu.
Czekało mnie jeszcze wiele badań…

WIĘCEJ O SZYMONIE NA :  http://www.szymonkupper.glt.pl/